Frans heeft bijzonder veel voor onze vereniging betekend. Vele jaren als secretaris maar ook als voorzitter en penningmeester en als beheerder van de website en als coördinator van de kanoroutes. Als secretaris zagen de meeste leden hem wel, maar ze hadden geen idee hoeveel tijd Frans bijvoorbeeld in de website gestoken heeft, maar dat vond hij ook heel leuk.

Natuurlijk was hij lid van de vereniging om te kanoën. Hieronder vind je herinneringen van Maup van Leeuwen, Trudy Mentink, Ries de Graaf en de toespraak van Ria Smit bij het afscheid van Frans in de Bonifaciuskerk.

Herinneringen aan Frans (Maup van Leeuwen)

Dat zijn er voor  mij heel veel.
De eerste keer, dat  ik contact met  hem had ging over de  tuin. Een nieuw gazon was de bedoeling, maar het resultaat was niet geweldig.
Jaren later, het zal begin van de 90-er jaren geweest zijn,  werd Frans lid  van de kanoclub.  En een heel goed  lid, want vanaf het begin van zijn lidmaatschap  was hij elke  woensdagavond aan de  bar  te vinden, maar  wel na half tien, want hij moest eerst zingen. Een van de eerste grote tochten die we maakten was op de Rijn van Wiesbaden naar Bonn. Met een flinke club zakten we de Rijn af, meestal wild kamperend maar wel lekker eten in een restaurantje.
Nadien gingen we bijna elk jaar wel een kanotocht ergens in Europa maken. Ik zal ze niet allemaal noemen, maar een paar bijzondere wil ik hier toch wel in herinnering brengen.

Dat was  allereerst de tocht, die we samen naar Venetië maakten. Veertien dagen zijn we toen weggeweest. Eerst een paar dagen in de Italiaanse Alpen, waar  Frans me geleerd heeft altijd met een (zelf gesneden) stok te lopen, want dat helpt bij het klimmen en zeker ook bij het dalen. En daarna door naar Venetië, waar we wat bekenden van mij troffen. Heel mooi, dat  varen door Venetië. En ook wel spannend, want die snelle motorboten werpen heel wat steile golven op. We waren snel verbroederd met onze Duitse en Italiaanse kanovrienden, zeker ook omdat we elke dag aan een lange tafel met elkaar zaten te  eten –  vanzelf  goed doorgespoeld met de nodige wijn. Voor Frans  was het  wel prettig, dat ik er  bij  was, want hij ging een keer zwemmen met zijn bankkaart in zijn zwembroek, waardoor hij geen geld  meer kon pinnen. Gelukkig was mijn banktegoed voldoende voor 2 personen.

Nadat we afscheid hadden genomen van onze  vrienden zijn we nog een paar dagen gebleven en hebben op eigen houtje Venetië doorkruist. Toen zijn we richting het Gardameer gegaan, waar we met de  kano naar Cirmione zijn gevaren tot op de binnenplaats van het kasteel en vervolgens naar Verona gegaan waar we ook een paar  dagen zijn gebleven, de Adige afgevaren en lopend de auto weer hebben opgehaald. Omdat we dorst hadden gekregen hebben we naast de arena een  glas wijn gedronken. Toen hadden we toch wat verschil van mening, wat we anders nooit hadden, behalve  op politiek gebied. Er zou nl. de volgende dag een opvoering van Aïda zijn en omdat we allebei erg van zingen houden, stelde ik voor om nog een dag langer te  blijven. Maar Frans moest en zou naar huis, want zijn werk riep. Ik zei nog: “maar  je kan toch een dag ziek zijn”, maar Frans vond terecht, dat we dat niet moesten doen. Al met al een bijzondere ervaring zo’n tocht samen en dat schept een band  voor het leven.

We zijn ook een keer samen naar de Elbe gegaan. We zouden vanaf een Tsjechische plaats naar  Dresden varen, maar aan de grens gekomen bleek, dat Frans zijn paspoort niet bij zich had. Omdat Tsjechië nog niet bij de EEG was, was er geen sprake  van, dat we dat land zouden kunnen betreden. Dus zijn we vanaf  de  grens tot Meissen gevaren. Wij deden ook altijd aan cultuur, dus we hebben een paar mooie wandelingen gemaakt in de Säcksische Schweiz, we hebben 1 nacht gekampeerd in een vroegere paleistuin van  koning Lodewijk de Sterke, en ook nog een muziekuitvoering bijgewoond in een pianobar, waar ze ook goede wijn schonken.

Van de Weser, de  Werra, de Semois en al die andere mooie rivieren zal ik hier niet meer schrijven. Wel van ons laatste tochtje op de Wieden, samen met Mieke.  Dat dat onze laatste tocht  zou zijn wisten we natuurlijk niet, maar we wisten wel, dat onze kanokrachten aan het  verminderen waren.

Toch hebben we elkaar regelmatig  ontmoet en dan gingen we maar op de  Rijnkade iets eten;  dan hadden we toch nog een beetje kanogevoel, we  hadden ons  glas  wijn en we konden weer alle dingen van de dag van ons commentaar voorzien.

Afscheid heb ik van Frans genomen vorig jaar op de nieuwjaarsbijeenkomst.  Ook dat wisten we toen nog niet. Dat het leven vol verrassingen zit wisten we,  maar we weten ook, dat de dood een zekerheid is. Ik zal je missen, Frans, maar ik ben ook heel blij, dat ik je gekend heb.

Herinnering aan Frans van Trudy Mentink

We kwamen elkaar nog wel eens tegen in het ‘dorp’ of toen het leven nog leuk was, een koffietje op het terras van Maggie Blue, want daar zat hij bijna iedere dag.

Wat heeft hij veel betekend voor de kanoclub en wat een lol hebben we ook gehad met hem. Vooral bij de meerdaagse tochten als zijn boot op de kop werd gezet en alle plastic tassen met zooi eruit kwamen, met als klap op de vuurpijl natuurlijk de flessen wijn uit het vooronder.

In 2008 hadden we een toertocht op de Dordogne in petit comité met Frans, Herman, Huub en ik. Genoten, gelachen, omgeslagen omdat we niet naar Herman luisterden, heerlijk gegeten en alles uiteraard weggespoeld met veel wijn. Dan was Frans in zijn element. De herinneringen zijn mooi. In die week was hij ook jarig, champagne uit plastic bekertjes smaakte ook goed.

Herinnering aan Frans van Ries de Graaf

Frans kwam ergens in 1998 of 1999 in mijn leven, toen hij als projectmanager bij TetraNed begon, waar ik ook werkte. Het klikte tussen ons en toen we beiden kanoliefhebber bleken te zijn, heeft hij mij overgehaald om lid van de AKV te worden. En dat ben ik nu al ruim 20 jaar met veel plezier.
Samen met Frans hebben we veel kanotochten gemaakt, met zijn tweeën in Nederland, maar ook tochten in Duitsland met Maup en natuurlijk de AKV trektochten.

Frans heeft veel AKV trektochten georganiseerd, vaak samen met mij. De weekendjes waarin we de tochten voorbereidden (soms met de auto en soms met de kano) waren altijd erg aangenaam, net als de trektochten zelf. Bijvoorbeeld onze tocht in 2012 in Groningen, waarbij we op een midgetgolfbaan hebben gekampeerd.

De laatste jaren lukte het Frans niet meer om te varen. Theo en ik hebben voorgesteld om met zijn drieën een kort tochtje te varen, waarbij hij het tempo aangaf, maar ook dat was voor hem niet meer mogelijk.
Gelukkig hebben we elkaar nog vaak gezien en gesproken met een biertje aan de bar (of achter de bar als barkeeper). En gelukkig heeft hij vorig jaar nog een paar dagen met ons in Friesland meegemaakt.
Ik heb hele goede herinneringen aan Frans, hij was lekker aanwezig (in positieve zin), open, toegankelijk, altijd vrolijk en in voor geintjes, ik zal hem missen.
Monique, kinderen en kleinkinderen, heel veel sterkte en ik hoop dat we na deze akelige corona-tijd gezamenlijk Frans kunnen herdenken en herinneringen ophalen.

Afscheid Frans, 1 februari 2021 (Ria Smit namens de AKV)

Zonder coronabeperkingen hadden hier wel 20 kanovrienden gezeten, want Frans had heel veel vrienden bij onze vereniging De Kromme Aar.

Namens al deze vrienden en vriendinnen thuis wil ik een aantal feiten uit zijn kanogeschiedenis memoreren. Hij is bijna 30 jaar lid geweest. Hij was een actieve verenigingsman. Hij ging vaak mee op dagtochten, maar nam ook met plezier deel aan het werk wat ook bij een vereniging hoort:
hij was actief in het bestuur als penningmeester, voorzitter en vele jaren als secretaris. Hoewel hij soms als een losbol overkwam, nam hij deze taken zeer serieus! Ook zijn taak als barman vervulde hij met plezier. Hij was heel handig met computers en zette een mooie website neer. Daar konden leden en niet-leden alles over onze vereniging vinden.

Maar een club is niet alleen om te werken, maar vooral om te varen. In zijn betere jaren ging hij vaak mee op binnen – en buitenlandse trektochten. Met de club naar Duitsland, Polen, Frankrijk. Hij is zelfs eens met Maup naar een officiële kano-ontmoeting met internationale hotemetoten naar Venetië geweest. Ook was hij vaste gast bij de ontmoeting van Duitse kanovaarders, afwisselend hier in Alphen en ergens in Duitsland. Buiten de club voer hij graag met Ries en ging hij ieder jaar met Ries en Maup rustig een riviertje in Duitsland afzakken.

Zijn gezondheid liet het niet meer toe om de laatste jaren mee te gaan varen, maar deze laatste zomer is hij nog een paar dagen komen kamperen in Eernewoude. Vooral voor de gezelligheid, niet varen maar de fiets mee. En dat voor een man, die eigenlijk niet echt van kamperen hield. De uitrusting was daar ook naar.

Zijn boot had geen luiken, zodat je zonder problemen alles in de grote open ruimtes kon proppen: nog even duwen en dan kon er nog meer bij. Jammer was dat je het  ’s avonds bijna niet meer uit de boot kreeg. Die moest hij dan rechtop zetten en met veel lawaai op de onderkant bonken. Het is er altijd weer uitgekomen!!

Zijn uitrusting was beperkt: een eenvoudig pannetje op een klein gaspitje, een zitlapje op de grond met een klein rugsteuntje. Maar dat schaadde de gezelligheid niet. Zodra de tent stond werd het gezellig met bier en wijn en zakken snacks.

Koken deed hij liever niet, ging graag in een restaurantje eten en zocht daar altijd gelijkgestemden bij. Soms liep hij wel een half uur voor zijn lekkere visje. Op de laatste tocht ben ik nog met hem uit eten geweest, maar dan wel met de auto heen en weer. Het was als altijd gezellig. Want als je aan Frans terugdenkt is gezelligheid wel het meest opvallend: een gezellige man op iedere woensdagavond. Met de fiets, want dan kon hij wat meer drinken. Hij gaf graag een rondje weg, sloeg het volgend rondje nooit af. De uitdrukking “Vrolijke Frans” was bij hem op het lijf geschreven.

Als vereniging gaan we hem  missen. Daarom begrijpen we het gemis voor Monique, dochters, schoonzonen en kleinkinderen maar al te goed. We wensen jullie heel veel sterkte.

Ria Smit