Het is weer eind Augustus.
Elk jaar rond deze tijd wordt door de HKV (Haarlemse Kano Vereniging) de Beulentocht georganiseerd. Een rondje Ringvaart met een stukje Spaarne in de kop en in het dit keer verraderlijke staartje van de tocht, opgeteld 67 km. In het verleden meerdere keren gebruikt in voorbereiding op de Elfstedentocht die in de eerste week van september wordt gevaren.
De laatste jaren heb ik vanwege Covid en aanhoudende schouderproblemen niet veel kilometers gemaakt. Vorig jaar vooral heel veel gevist en dit seizoen zijn behalve ons Rondje Venen 42 km dit voorjaar, de afstanden beperkt gebleven tot tochtjes van ca. 20 km die ik wekelijks met Dominique heb gevaren. Dit zijn geen afstanden die je voorbereiden op langere tochten, maar waarschijnlijk dat juist het binnen de perken houden van de lange afstanden heeft bijgedragen aan het niet escaleren van mijn blessure.
Ik weet zeker dat het niet de verstandige aanpak is die ik mezelf steeds opleg, de wijze woorden die me vertellen me te beheersen en het rustig aan te doen. Ze blijken van weinig waarde als ik in de kajak zit en na enkele kilometers warmgedraaid ben en mijn andere ik de controle overneemt.
Als ik in de verte een bootje zie dat ik denk in te kunnen halen wordt zonder nadenken de achtervolging ingezet. Er zit beslist iets niet lekker in mijn hoofd.
Nu langzaam het einde van het vaarseizoen nadert, en er qua uitdaging niet meer zo veel op de agenda (toerkalender) staat neemt de druk om me toch nog ergens voor in te schrijven toe.
In het laatste weekeind van september kan mogelijk toch een Veluwe Rally worden gevaren, het laatste woord hierover laat nog even op zich wachten. Natuurlijk is deze tocht niet meer de 100 km die het enkele jaren geleden was toen we nog vanuit Arnhem mochten starten, maar doordat de organisatie in de 80 km vanuit Deventer iedereen eerst 15 km stroom opwaarts laten peddelen, is ook daar de nodige uitdaging in verwerkt.
De Beulentocht staat nu voor de deur,….eigenlijk al sinds ik de mail van de HKV kreeg met uitnodiging voor deelname speelt hij door mijn hoofd. Zoals altijd schuif ik een beslissing voor me uit, er is geen reden tot haast, de sluitingsdatum is pas 20 augustus en ik ben allesbehalve zeker dat ik op dit moment een dergelijke afstand ongestraft kan uitvaren.
Dat ik dit seizoen zonder onderbreking mijn rondjes heb mogen varen is al meer dan ik had verwacht en ik ben bang dat als ik de lat weer wat hoger leg ik onherroepelijk word teruggefloten en mijn lichaam me gaat vertellen dat ik me moet gedragen naar mijn leeftijd.
Uiteindelijk hak ik de avond er voor de knoop door, eet zoals altijd een berg pasta, koop nog snel wat bananen en bel op goed geluk om een uur of negen, een week na sluiting met de organisatie of ik nog mee kan. De volgende ochtend om zeven uur zit ik in de kajak, klaar voor de start van 67 km beulen.
Er zijn maar liefst 27 aanmeldingen. Ik kan me niet herinneren dat er hier ooit zo veel deelnemers waren. Ik zie oude bekenden waar ik in eerdere edities mee heb gevaren, Er ligt een K1, meerdere K2`s, enkele Epic`s en een afvaartkajak.
De weersvooruitzichten voorspellen wisselende bewolking met kans op regen en een noordenwind die vanaf een uur of 9 in kracht zal toenemen tot ruim 4. Dat betekent dat we de eerste 20 km rustig kunnen starten met een windje in de rug maar na het passeren van de Kagerplassen hebben we 25 km de wind pal van voren en met de langzaam wakker wordende scheepvaart, zal dit een pittig stukje varen zijn. Als we hier voorbij zijn en ik ben nog heel dan ben ik blij en geloof ik in een goeie afloop. Eenmaal langs de Nieuwe Meer komt de wind van zij en kan je met een beetje geluk in de luwte blijven en na Zwanenburg met de wind in de rug zouden de laatste loodjes iets minder zwaar moeten zijn. Natuurlijk heb ik me voorgenomen me niet gek te laten maken, ik ga vandaag absoluut mijn eigen tempo varen, ik heb me niet voorbereid op een dergelijke tocht en ga straks een gat in de lucht springen als ik zonder problemen de finish mag halen.
Om exact zeven uur geeft Gerdien met de toeter het startsein en schuiven we een voor een de nauwe doorgang door het Spaarne op. De eerste kilometer gaat lekker,… voorin zitten de 2 Elfstedentocht vaarders Mattijn en Harold van Michiel de Ruyter en Tom uit Venlo met zijn afvaartkajak waar ik ook mijn laatste Beulentocht in 2017 mee heb gevaren.
Nog voor de eerste bocht worden we door een K2 ingehaald,….we zullen deze mannen pas weer bij binnenkomst op het terras terugzien.
Het tempo is goed te doen, zonder mezelf te forceren vaar ik een aantal mensen voorbij en blijf enkele tientallen meters achter de drie voorin hangen.
Langzaam maar zeker gaat het tempo omhoog en voordat we het Spaarne af zijn en we de Ringvaart opvaren heeft mijn andere ik het stokje overgenomen, is er van mijn zielige voornemens het rustig aan te doen niets meer over en sluit ik me aan bij het groepje voorin. Nog steeds verloopt alles soepel en aangekomen bij de Kaag hebben Mattijn en Harold een break gepland en zitten we met 20 km op de teller op een gemiddelde snelheid van ruim 9.7 km per uur.
Ik wil liever zo snel mogelijk doorvaren nu we de wind tegen krijgen en die nog niet op volle sterkte is, Tom is van dezelfde mening, bovendien heeft hij voor zichzelf een schema gemaakt en wil hij voor halfdrie binnen zijn en samen varen we verder.
Halverwege het stuk richting de Nieuwe Meer krijg ik moeite mijn maatje bij te houden. Daar waar ik in het eerste stuk vooral kop heb gevaren moet ik nu een tandje lager. De wind en de passerende bootjes hebben veel meer effect op mijn windgevoelige kajak en laten me hard werken voor mijn elke meter. Tom doet zijn best mij in zijn slipstream mee te nemen maar het is duidelijk dat hij zijn schema niet zal halen als hij bij me blijft.
Voor Schiphol op ongeveer 37 km nemen we een pauze van iets meer dan 20 minuten om iets te eten, te wandelen en oefeningen te doen om spieren na bijna 4 uur peddelen weer wat los te maken. De helft zit erop en de pijntjes in mijn schouders en voeten kunnen weer herstellen. Na een banaantje en een energy gel stappen we weer in en laat ik hem weten dat ik dit tempo niet kan bijhouden en hij zijn eigen koers moet varen. We laten elkaar los en langzaam maar zeker zie ik Tom afstand nemen tot hij bij Badhoevedorp uiteindelijk helemaal uit het zicht is verdwenen.
Ik heb nu minder last van de wind maar de verzuring van mijn schouders en bovenrug zijn signalen dat mijn wekelijkse 20K rondjes met Dominique niet toereikend zijn voor een tocht als deze.
De ligging van de plaatsen langs de Ringvaart zitten geografisch niet goed in mijn hoofd en ik wacht op het moment dat we na nog wat bochtjes naar links eindelijk de wind in de rug hebben en ik echt kan gaan aftellen. Ik neem nog een banaantje en een gel voor die laatste +/- dertien km en hoop dat er nog ergens wat reserves aan te boren zijn want de energie is op. Ik zoek naar bordjes langs de weg die me een indicatie kunnen geven waar ik ongeveer zit maar kan niet echt iets vinden waar ik wat aan heb.
Zojuist Halfweg achter me gelaten en vaar nu langs Zwanenburg, maar het zegt me niet hoever het nog is naar het Spaarne. Op elk bord hoop ik het verlossende Cruquius te zien, maar keer op keer word ik teleurgesteld. De Liede en Nieuwebrug komen voorbij,…. de verzuring en kramp in de benen houden mijn enthousiasme binnen de perken, maar met dat windje in de rug is het tempo toch nog redelijk hoog te houden is, en als ik goed kijk, zie ik op lange stukken heel in de verte de peddelslagen van Tom. Ik hoef me natuurlijk geen illusies te maken dat ik ooit weer in de buurt zou kunnen komen want dit zijn meerdere kilometers, maar het is toch iets waar ik positieve energie uit haal. Als ik dit ritme kan vasthouden zal ik nog een mooie tijd maken en als ik dit wegzet tegen doel dat ik gesteld had, binnenkomen, dan moet ik heel bij zijn met mijn prestatie.
We ploeteren door en na Vijfhuizen komt dan eindelijk het schitterende gemaal van Cruquius in zicht en slaan we rechtsaf het Spaarne op. Ik had gedacht hier onder het kantje redelijk uit de wind te kunnen blijven, maar de Beulentocht moet blijkbaar zijn naam hooghouden. In die laatste 3.5 kilometer krijgen we een stevig windje voor de kiezen en wordt het opnieuw zwoegen met het verzuurde lijf, tot overmaat van ramp komen in dat laatste stuk ook Mattijn en Harold me nog voorbij. Het ziet er bij die mannen een stuk frisser uit en ik heb geen kracht om aan te haken. Het sturen en corrigeren verergert de kramp in mijn benen, alles doet zeer, de frustratie van drijfvuil dat onophoudelijk op de neus van mijn kajak blijft hangen begint nu echt ondraaglijk te worden.
Ik houd me voor dat we er bijna zijn en dat eenmaal binnen, na 5 of tien minuten alle pijn weer is verdwenen en vergeten.
Na exact 7 uur en 40 minuten stap ik de kajak uit slechts enkele minuten na de mannen van Michiel de Ruyter, toch nog steeds gemiddeld 9 km per uur als je de pauze er vanaf trekt. Ik ben kapot maar heel blij met het uitvaren van de tocht. Ook een beetje teleurgesteld dat ik weer niet in staat ben geweest mijn gezonde verstand te laten zegenvieren. Uiteindelijk is wel zo leuk als ik ook weer mee kan in de Veluwe Rally over enkele weken.
Sportieve groet, Tom
Recente reacties